Weet je plek

Laat op je bouwen

In een wereld waarin het belangrijk is om bijzonder en uniek te zijn, lijkt het wel of we zijn vergeten wat de kwaliteit is van gewoonheid en bescheidenheid. Voor de simpele, dagelijkse dingen zorgen, je werk goed doen, zorgvuldigheid te betrachten bij elke handeling…, het zijn de mini bouwsteentjes van het uiteindelijk reusachtige kunstwerk dat ‘samenleven’ heet.

Vergeten

‘Je plek weten’ associëren we met nederigheid en onderwerping. Tegelijkertijd weten we best dat het gevoel dat je een onderdeel bent van iets groters dan jij, meer met rust en steun te maken heeft.

Het lijkt een conservatieve waarde uit lang vervlogen tijden om ’te berusten’ in het feit dat jij jouw plek in te nemen hebt. Alsof berusting slechts passief is. Alsof we vergeten zijn dat berusting iets is wat steun geeft aan het grotere geheel. Alsof we slechts het actieve, toekomstgerichte en initiatiefrijke zien als iets waar we wat aan hebben. We krijgen echter niets tot stand zonder evenwicht tussen berusting en initiatief.

Tot stand brengen

In Spanje, en dan met name in Catalonië, hebben ze dat goed begrepen. Zij koesteren de traditie om menselijke torens te bouwen en dat doen ze dan ook graag op festivals en volksfeesten. Wat ze daarmee uitbeelden, is dat evenwicht tussen berusting en initiatief, tussen dragen en gedragen worden: om de toren tot stand te kunnen brengen, moet namelijk vooral een heleboel ondersteunend grondwerk worden verricht. De basis van een ‘castell’ wordt gevormd door een grote groep mensen die elkaar in een bijenkorf-achtige formatie ondersteunen. Dit fundament is tegelijk het vangnet voor de klimmers. De onderste rij van de toren wordt gevormd door de grootsten en de sterksten. De hele gemeenschap draagt er toe bij dat zij de kracht opbrengen om de toren te dragen en niemand mag daarbij van zijn plek af.

Verbinding

Progressieve leiders roepen ons op tot verbinding. Alsof dat iets is wat makkelijk te bewerkstelligen is door een beetje vriendelijkheid te betrachten naar elkaar. Maar zo eenvoudig is het niet. Verbinding is duurzame en niet aflatende arbeid, is aaneenschakeling en bundeling in coherentie. Niet alleen met elkaar maar ook door in jezelf consequent te blijven. En dat begint met er ‘zijn’. Want als je er niet ‘bent’, dan valt er op jouw plaats een gat en kan er niet op jou gerekend worden. Je plek weten is een voorwaarde voor verbinding. Concentratie, moed, balans en discipline komen als innerlijk processen eerst. Daarna komen pas de afstemming en het teamwerk.

En wie is dan de held? Degene die bovenaan staat en de ogen op zich gericht krijgt? De bovenste beste? Of degenen die roemloos blijven en onderaan staan, maar ondertussen zorgen voor ononderbroken betrouwbaarheid, inbedding en aanwezigheid? Uiteraard, zoals zo vaak, is het niet of-of maar en-en.

“Als we geen vrede hebben,
dan komt dat omdat we vergeten zijn
dat we elkaar toebehoren.”
Moeder Theresa

Met een hartelijke groet,

Inge

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *