Symptomen van het nieuwe “WIJ”

Individuele ontwikkeling
Zit ik dan in een bubbel? Vast wel. Toch lijken er flinke aantallen mensen bezig te zijn om zichzelf en elkaar naar een hoger (cultureel?) niveau te ontwikkelen. Maar het is geen ‘groep’. Het is ook niet een bepaalde categorie mensen van een zeker opleidingsniveau of iets dergelijks en ze horen ook helemaal niet bij elkaar. Deze mensen voelen zich stuk voor stuk alleen staan. Deze niet nader geïdentificeerde groep lijkt ‘per ongeluk’ een collectief effect te sorteren: ze dragen – in mijn ogen in elk geval – bij aan een positieve sfeer van relationele veiligheid, geduldige waardigheid, ontspannen zelfbewustzijn en wezenlijk contact.
De mensen die ik tot deze categorie reken, kan je overal tegenkomen. Het is geen sociale beweging, ze dragen geen button of bepaalde kleding en ze behoren niet tot een bepaalde politieke partij. Ze geven zich uit als zichzelf. Deze mensen zijn individueel gedreven tot het ontwikkelen van sociale intelligentie.

Jezelf van binnenuit inbrengen
Ze zijn merkbaar blij als ze werkelijk iemand aantreffen in de ontmoeting, ook al rekenen ze daar op voorhand niet per se op. Als de ander er écht is, dan zijn zij er ook écht. Dan gaat er iets open. Door de interesse ontstaan er effecten zoals gevoelens van sympathie, van ergens bij te horen, van samenwerking, van afgestemd maatwerk en onderlinge zorg, van groepsvorming met open grenzen, van verbinding.
Niet ideologisch geladen, en niet vanuit een bepaald verhaal of een sterk advies maar van binnenuit. Menselijk en warm. En het heeft impact. De kwaliteit ervan rimpelt ver door. Als een trage onderstroom in een gestaag doorgaande ontwikkeling lijkt het iets mogelijk te maken, omdat het vertrouwen wekt.
Mij gaat het steeds meer opvallen hoeveel mensen zich graag verbonden willen voelen én vaak ook weten wat ze daar zelf voor moeten doen. Mensen die niet snel vermoeid of gefrustreerd raken wanneer dat verlangen niet meteen beantwoord wordt, maar die gewoon stug doorgaan ergens voor te blijven staan en zichzelf in te brengen.

Verouderde beeldvorming
Het is al heel lang zo dat ik zelf niet bij ‘mainstream’ wil horen. Maar bestaat ‘mainstream’ eigenlijk nog wel? Is er tegenwoordig niet veel meer sprake van een verouderd beeld daarover, met bepaalde ogenschijnlijke ‘normaliteiten’ terwijl er eigenlijk nauwelijks nog ‘normale’ mensen over zijn?

Iedereen weet wat de kenmerken zijn van ‘normale’ mensen
maar niemand lijkt zichzelf daar nog toe te rekenen.

Normale mensen doen aan afscheiding van werk en privé, aan professionele distantie, aan rendement denken en winstbejag, ze handelen vanuit eigen belang en zijn trots op hun voornamelijk zelf-gecentreerde motieven. Ze hebben sterk competitieve strategieën die grote beloftes inhouden: doe dit en je hebt succes, doe dat en je hebt zekerheid in je leven.
Maar ja. Misschien houden mensen deze attitude in sommige omgevingen alleen nog maar als sociaal masker aan elkaar voor, terwijl de vlag er van binnen eigenlijk heel anders bij hangt. En misschien is het idee dat er een dergelijke normale ‘mainstream’ zou bestaan alleen nog maar een idee, een herinnering aan vervlogen tijden, een publiek verhaal, iets wat je denkt waar te nemen omdat het als verhaal in elke etalage staat, iets waaraan je denkt je te moeten aanpassen omdat dat op de een of andere manier sterk aandoet, terwijl er eigenlijk steeds minder mensen nog echt in geloven? Wat zou er gebeuren wanneer we het verhaal over ‘normale’ mensen gewoon overboord zouden gooien?

Optimisme
Ik zie dat er op veel plekken wegen gevonden worden naar een veel hogere kwaliteit van samenwerken en samenleven. Misschien verschijnt dit wel als gevolg van veel persoonlijk leer- en ontwikkelwerk in veel trainingen en coachings. Misschien als gevolg van het innerlijk werk in veel persoonlijke affectieve relaties. Of misschien gewoon omdat het tijd is, omdat we het willen of omdat we er van binnenuit de moeite voor aan het doen zijn om een verouderd ideaal van ons af te schudden.
Ik zie, dat wanneer we elkaar écht ontmoeten, dat we spontaan bouwen aan een nieuw type samenhang in maatschappelijke en sociale ruimten. Ik hoop dat wat ik zie, een nieuw normaal kan worden en dat we daar een heel fris en trots gevoel van deelname aan mogen ontlenen. Ik hoor daar in elk geval wel heel graag bij. Bij een samenhangend geheel dat gebaseerd is op respect, herkenning, interesse en affectie van binnenuit. Een samenhangend geheel dat de ouderwetse vormen van sociale cohesie vervangt.

Waar het vroeger bevrijdend was om voor jezelf te gaan werken
is het nu bevrijdend om samen te kunnen werken.

De bevrijding
De sociale cohesie, zoals die vroeger altijd op normatieve wijze van bovenaf werd opgelegd, en waaraan we ons met een geïdealiseerd vrijheidsbeeld van wilden ontdoen, daaraan zijn we al veel langer voorbij. We nemen hier geen dwingende wereld-verbeterende adviezen meer aan van religieuze of politieke leiders. Maar we zijn ook voorbij aan de sociale cohesie van recenter datum, de amerikanisering, die geregisseerd werd door de ‘winnaars’ van de twintigste eeuw. De droom waarin we elkaar lang een beloftevol setje van ‘persoonlijk-succes’-adviezen hebben voorgehouden, maar waaruit we langzaam maar zeker ontwaken.
Het beeld in de achtertuin toont een halflege colafles in plaats van een lichtende toorts. Tja, iedere ontwikkeling die over een hoogtepunt heen is, wordt uiteindelijk met een parodie op zichzelf voltooid.

De meeste mensen deugen niet alleen.
De meeste mensen ontgroeien een systeem dat niet deugt.

Versterking van ‘Het Nieuwe WIJ’
Ook jij kan nú iets doen om de zich voltrekkende cultuuromslag verder mogelijk te maken. Er wordt op je gewacht. Samenwerken en samenleven op basis van gelijkwaardigheid kun je alleen maar doen als iedereen zichzelf uitspreekt en inbrengt. Jij ook. Dus kom maar door met jezelf! En wees welkom als je meer wilt leren over een nieuw tijdperk met een aantal specifieke symptomen. Het nieuwe ‘WIJ’ tekent zich af als een maatschappelijke samenhang op basis van communicatieve zelfsturing, individueel gekozen samenhorigheid en groeizaam partnerschap.

Succes is niet dat jij een goed draaiende onderneming hebt
maar dat je jouw werking in de wereld brengt
en dat iedereen daar iets aan heeft.

School voor Samen
De afgelopen twee-en-een-half jaar heb ik samen met anderen gewerkt aan het fundament van de School voor Samen. Die heeft zich inmiddels geworteld in de Driebergse grond en is gestaag aan het groeien. We investeren in de inbedding van een nieuwe tijd. En we ontmoeten jou daar graag.
We willen zowel onszelf dragen als de hulpbehoevende buitenstaanders kunnen opvangen. Dit nieuwe ‘wij’ ontstaat vanuit ieders binnenboordmotor. Omdat je niets buiten je hoeft te bevechten en omdat je weet dat de voortgang ontstaat door verwarringen in jezelf de baas te worden. Weet je dat het Engelse woord voor oorlog ‘war’ dezelfde oorsprong heeft als het Nederlandse woord ‘verwarring’?!

Het vliegwiel van maatschappelijke ontwikkeling
zit in persoonlijke levensverhalen van gewone mensen.

Onderweg heb je gelijkgestemden en medestanders nodig om verouderde sociale maskers te kunnen laten zakken en elkaar iets veel mooiers te spiegelen.
Zo’n veilige omgeving zoek je voor jezelf. Maar zeker óók om te kunnen doorgronden hoe je gezonde maatschappelijke ontwikkelingen kunt versterken. Hoe logisch is het om die versterking te zoeken in het aanbod van de School voor Samen. En in de bubbel van ‘het nieuwe wij’ geldt maar één wereld-verbeterend advies.

Breng jezelf in,
dan komen we er samen uit.